આકસ્મિત મુલાકાત અને અકસ્માત !

હાલ સમાચારોમાં એક ઘટના જે સામાન્ય બની છે ! જેનું નામ છે "અકસ્માત"... તમે રોજ ન્યૂઝ પેપર વેબસાઇટ રોડ પર અકસ્માતની ઘટનાઓ વાંચી હશે અથવા જોઇ હશે. રોજે રોજ જેટલા લોકો કુદરતી આફતોમાં નથી મૃત્યુ પામતા એટલા લોકો અકસ્માતનો ભોગ બની જાય છે. મારે તમને એ જણાવવું છે કે કોઇ અકસ્માતના સમાચાર વાંચ્યા હશે. પરંતુ એ વાચવાં ખાતરનાં વાંચો છો? માત્ર એનું દુખ વ્યક્ત કરો છો? મારા મત મુજબ  અકસ્માતથી શિખો. અકસ્માતના ન્યૂઝમાંથી કંઇને કંઇ શિખવા મળે છે. 

ઉદા. કોઇ અકસ્માત થયો કે રોડ પર ઉભેલી કારને ટ્રકે અડફેટે લીધી. આખો પરિવાર મોતને ભેટ્યો. તો તમે વાંચવા ખાતરનાં વાંચો તેને વાસ્તવિક જીવનમાં ઉતારી તમારી કાર કે બાઇકને રોડની સાઇડમાં પાર્ક કરો કે ઉભી રાખો. આમ દરેક પ્રકારની અકસ્માતની ઘટનાઓમાંથી કંઇને કંઇ શીખો. 

અરે ભાઇ સાબ... હું વેબસાઇટમાં ન્યૂઝ અપલોડ કરૂં છું તો રોજે ઓછામાં ઓછા 4 લોકો અકસ્માતનો ભોગ બને છે. કોઇને કંઇ આનાથી ફરક નથી પડતો એવું લાગે છે. રોજ-રોજ અકસ્માત થાય છે એટલે એમના માની લેવું કે આતો સામાન્ય છે આમાં કોઇ દિવસ કોઇ પણ ભોગ બની શકે છે.

અમુક લોકો જાણે કોઇની સામે સારા બનવા કોલેજ વિસ્તારોમાં અને પોતાની એન્ટ્રી પાડવામાં પોતે અકસ્માતનું સર્જન કરે છે. કોઇબીજાને કચડી નાખે છે. મારે એટલું કહેવું છે કે આજ સુધીના સમાચારમાં વધારે લોકો તો બીજાના કારણે મર્યા છે. એટલે બીજાની લાપરવાહીથી..... શું તમે માત્ર તમારી મોજ ખાતર તમને ગમે એટલી સ્પીડે ભગાવી શકવાનો અધિકાર છે? તો કોઇને મોતને ઘાટ ઉતારવાનો પણ?

બેફિકરાઇથી વાહન ચલાવનારાઓએ વિચાર કર્યો છે કે તમારા ઘરે માં-બાપ ભાઇ-બહેન પત્ની દિકરા-દિકરી બધા વાટ જોવે છે. માત્ર તમારા ઘરના નહીં બીજાના ઘરના પણ...

કાલ્પનિક કથાઃ આકસ્મિક મુલાકાત અને અકસ્માત બાદ મુલાકાત

સંધ્યાનો સમય હતો અને હું ઓફિસથી ઘરે જઇ રહ્યો હતો. એક સાઇકલ વાળા કાકા રોડ સિગ્નલ પર રોજ મળે. કાકાની ઉંમર અંદાજિત 60ઠેક વર્ષની હશે. ટ્રાફિક સિગ્નલ પર અનાયાસે ઘણીવાર મુલાકાત થતી રહે અને તેમની સાથે નાનકડો સંબંધ બની ગયો. થોડુ મલકાઇને સ્માઇલ આપે. આવો વ્યવહાર બની ગયો. એમનું નામ-ઠામ તો જાણતો નહતો.

આમ્ કાકા સાથેનો વ્યવહાર બન્યાને અને મળ્યાને અંદાજિત પંદરેક દહા'ડા થ્યા હશે. કાકાને મળતા એ એક એવો સિગ્નલ હતો જ્યાં લોકો પોતાની મોજથી(બેફિકરાઇથી) બાઇક લઇને નિકળતા. લોકોની એવી મોજ કે ફિલ્મ ધુમ ચાલતી હોઇ એવું લાગે. લોકો ધડાધડી બાઇક લઇને નિકળે પોતાનો દેખાવ કરતા હોઇ એવું લાગતું હોઇ. આવું રોજે ચાલતું હતું.

કાકાને મળવાનું અને સિગ્નલ પર ધુમ ફિલ્મ જોવાનું. પરંતુ એક એવો સમય આવ્યો જ્યારે... મારી ન્યૂઝમાં એક સમાચાર આવ્યા અકસ્માતના જેમાં એક કાકા જેવા કોઇ વૃદ્ધ દેખાયા કે જેઓ રસ્તા પર પડ્યા હતાં બાજુમાં તેમની વળી ગયેલી સાઇકલ હતી. લોહીનું ખાબોચીયું હતું. અને તેઓ ગંભીરરીતે ઘાયલ હતા. જોયું તો એ કાકા જ હતા. હું હેબતાઇ ગયો. પરંતુ થોડી રાહતની વાત એ હતી કે તેઓ જીવિત હતા. ત્યારબાદ મે તેમનું સરનામું નોટ કરી લીધું.

થોડો સમય વિત્યો કે તરત તેમના ઘરે પહોંચ્યો. તેઓ એક પલંગ પર ચાદર ઓઢી સુતા હતા. તેમને આવકારો આપ્યો આવ... બેટા. પણ તે મને ઓળખી ના શક્યાં. મે તેમને યાદ અપાવ્યું કે સિગ્નલ વાળો તમારો મિત્ર. ત્યારે તેમને યાદ આવ્યું અને બોલ્યા હા..હા ઓળખ્યો બેટા.. બેસ બેસ

તેમના ઘરની હાલત નાજૂક હતી એટલે પરિવારમાં થોડી ગરીબી હોઇ એવું લાગ્યું મને. તેમનો પરિવાર કાકા પર નિર્ભર હશે. મેલા-ધુલા કપડામાં એક વૃદ્ધ સ્ત્રી પાણીનો ગ્લાસ લઇને આવ્યા. 

કાકા બોલ્યા કે આ તારી કાકી છે...
(ત્યારબાદ કાકા સાથે થોડી વાતો કરી.)

મે કાકાને કહ્યું- કેમ છે તેમને હવે...?
કાકાએ માર્મિક હાસ્ય આપીને કહ્યું- બસ... સારૂં
મને લાગ્યું કે થોડા સમયમાં કાકા ચૂસ્ત તંદુરસ્ત તો થઇ જ જશે.

મે કાકાને કહ્યું- કંઇપણ કામ કાજ હોઇ મને કેજો તમતારે...

પછી હું ત્યાંથી રવાના થવા નિકળ્યો....અને ફરી વળીને મેં કહ્યું કે...

તમે સાજા થઇ જાવ એટલે આપણે ફરી મળીએ એજ સિગ્નલ પર...

કાકા બોલ્યા... ના દિકરા હવે નહીં મળીએ

હું તરત બોલ્યો... કેમ કાકા?

કાકા કહે- પેલા બેફિકરાઇથી ચલાવવા વાળાએતો મારી આ હાલત કરી. મારી સાઇકલને કોકડું વાળી દીધી.

મે કહ્યું- એમાં શું સાઇકલ તો નવી આવશે

બેટા...એમ નહીં... સાઇકલની તકલિફ નથી મને.

હું બોલ્યો- તો પછી શું ટેન્શન લો છો તમે

તો કહે બેસ અને પુરી વાત સાંભળ... જો બેટા હું... સિગ્નલનો ટાઇમ પુરો થવા આવી રહ્યો હતો થોડી જ સેકેન્ડ બાકી હતી.... 4...3...2...1... અને બસ રોડ ક્રોસ કરવા જઇ રહ્યો હતો અને 0 પર આવી ગયો હું આગળ વધ્યો... કે અચાનક એક બાઇક પુરપાટ ઝડપથી આવી એમને બસ માત્ર ઝડપથી રોડ પસાર કરવો હતો. અને હું હજી થોડો આગળ ચાલ્યો કે મને ઝપેટમાં લઇ લીધો. અને વળી... બાઇક સામે સાઇકલનું શું ચાલે...?
બાઇક મારી સાઇકલ સાથે અથડાવી એતો નિકળી ગયો સટાસટ પરંતુ....

મે કાકાને કહ્યું- પરંતુ શું?

કાકાએ કાકીને કહ્યું કે ચાદર હટાવ તો...પગ પરની

ચાદર હટી તો બન્ને પગમાં ફેક્ચર હતું. અને પ્લાસ્ટર મારેલું હતું.

(હું તો જોઇને ચિંતામાં મુકાઇ ગયો... અરે કાકા આટલું બધુ વાગ્યું? મને શું ખબર...)

કાકા બોલ્યા- એટલે જ આપણે નહીં મળીએ...
(કાકી રડવા લાગ્યા અને કાકા પણ ઉદાસ થઇ ગયા. એટલા માટે કે હવે જેના પણ ઘર નિર્ભર હતું એજ પોતાના પગ પર નિર્ભર નહીં રહી શકે તો... ભરણપોષણ કેમ પુરૂં પડશે?)

મે કહ્યું- હિમ્મત રાખો સૌ સારાવાના થશે.
(કાકાના ભાગ્યમાં હશે કે તો ચારે'ક મહિના બાદ તેઓ પગભર થવા લાગ્યા અને તેઓ નાનું અને નજીકનું સામાન્ય કામ કરી શકે તેવા સક્ષમ થઇ ગયા.)

ફરી ઓફીસ મારા કામ પર લાગી ગયો. રોજિંદી જીંદગી જીવવા માંડ્યો. માત્ર કાકાનું મળવાનું બંધ થઇ ગયું. પરંતુ આ ધુમ બાઇક બંધ ના થયા. અંદરોઅંદર ખુબ વિચારોમાં પડી ગયો. કે શું ઉપાય છે આનો શું કરાય? કેમ સુધરશે આવા લોકો?

તો આ કાકાના ઘરનું ભરણપોષણ તો પોતે કરી શકે છે. નહીં તો કોણ કરત? અકસ્માત કરનાર? નહીં કોઇ ના કરે. તો તમારી મોજ ખાતર કોઇના ઘરને દિવો તમે શા માટે બુજાવી દ્યો છો?

અકસ્માતોના ન્યૂઝ નાખી-નાખીને વિચાર આવ્યો કે એવા ન્યૂઝ નાખું કે અકસ્માત તો થવાના જ છે. પરંતુ એમાંથી લોકો કંઇક શીખે. જેનાથી કદાચ કોઇનો જીવ બચી શકે. એટલે મારૂ કહેવાનું એમ છે કે તમે તમારી ગતિને સમપ્રમાણ રાખો ઓછી ઝડપ રાખો બીજાનું પણ વિચારો અને અકસ્માતમાંથી પણ કંઇક શિખો. તો આજ હતી મારી કાકા સાથેની "આકસ્મિક મુલાકાત અને અકસ્માત"

હિરેન જોષી (Hrijoshi) VTV News Websiteનાં કોપી એડિટર છે.
( નોંધ: ઉપરોક્ત વિચારો લેખકના વ્યક્તિગત અભિપ્રાય છે.)