કેન્સરથી પીડાતા અભિનેતા ઈરફાન ખાનનો પત્ર

જીવન વિશે યોદ્ધા જેવો અભિગમ રાખનારા અભિનેતા ઈરફાન ખાન હાલ વિદેશમાં કેન્સરની સારવાર કરાવી રહ્યાં છે અને સંઘર્ષ કરતા દરેક વ્યિક્તને રડાવી જાય તેવા શબ્દોમાં એક પત્ર ઈરફાને તેના મિત્રને લખ્યો છે. ઈરફાનની આ લાગણીઓ કદાચ તમારી આંખો ભીની કરી જાય તો અમને માફ કરશો તો એક નજર કરીયે અભિનેતા ઈરફાન ખાનના પત્ર પર.

ઈરફાન ખાન: થોડા મહિના પહેલા અચાનક મને જાણ થઈ કે હું ન્યૂરોએન્ડોક્રાઈન કેંસરથી પીડિત છું. મેં પહેલી વાર આ શબ્દ સાંભળ્યો હતો. તપાસ પછી મને ખબર પડી કે મારી આ બીમારી પર કોઈ વધારે સંશોધન નથી થયા. કારણ કે આ એક દુર્લભ શારીરિક અવસ્થાનું નામ છે અને એટલા માટે જ તેના ઉપચારની અનિશ્ચિતતાઓ વધારે છે. 



અત્યાર સુધી મારા સફરમાં હું તેજ અને મંદ ગંતિથી ચાલી રહ્યો હતો. મારી સાથે મારી યોજનાઓ આકાંક્ષાઓ સપનાઓ અને મંજિલ હતી. હું આ તમામ સ્થિતિમાં અવીરત આગળ જઈ રહ્યો હતો અને અચાનક TCએ મારી પીઠ પર હાથ મુક્યો તમારું સ્ટેશન આવી રહ્યું છે પ્લીઝ ઉતરી જાઓ. મારી સમજમાં ન આવ્યું હું મનમાં કહી રહ્યો હતો કે ના-ના મારું સ્ટેશન હજુ નથી આવ્યું. જવાબ મળ્યો આગળના કોઈ પણ સ્ટેશન પર તમારે ઉતરી જવું પડશે તમારું ડેસ્ટીનેશન આવી ગયું છે. 

અચાનક તમને અનુભવ થાય કે તમે કાગળની હોડીની જેમ અજાણ્યા સમુદ્રમાં મોજાને કાબૂ કરી લેવાના વહેમ સાથે વહી રહ્યાં છો. આ અરાજક સંકોચ અને ડરમાં મુંઝાઈને મારા દિકરાને કહું છું "આજની આ સ્થિતિમાં હું માત્ર એટલું ઈચ્છુ છું કે હું આ માનસિક સ્થિતિને હડબડાહટ ડર અને બેબાકળાની સ્થિતિમાં જીવવા નથી માગતો. મને કોઈ પણ ભોગે મારા પગ જોઈએ છે. જેના પર ઉભો રહીને મારી હાલતને તટસ્થ થઈને જીવી શકું હું ઉભો થવા માગુ છુ. આવી મારી ઈચ્છા હતી અને ઈરાદો હતો. 



કેટલાક દિવસો પછી હું હોસ્પિટલમાં ભરતી થયો. ખુબ જ દર્દ થઈ રહ્યું હતું. એ તો મને ખબર હતી કે દર્દ થશે પરંતુ આવુ દર્દ.... હવે દર્દની તીવ્રતા સમજમાં આવી રહી છે. કશું જ કામ નથી આવી રહ્યું ન કોઈ સાંત્વના ન કોઈ દિલાસો આખી દુનિયા આ દર્દની પળોમાં સમેટાઈ ગઈ હતી. દર્દ ખુદાથી પણ મોટુ અને વિશાળ અનુભવાયુ. 

હું જે હોસ્પિટલમાં ભરતી થયો છું તેને બાલ્કની પણ છે. બહારનો સુંદર નજારો દેખાય છે. કોમા વોર્ડ મારા રૂમની ઉપર છે. રસ્તાની એક તરફ હોસ્પિટલ છે અને બીજી તરફ લોર્ડ્સ સ્ટેડિયમ છે. ત્યાં વિવિયન રિચર્ડસનું ખિલખિલાટ હસતુ પોસ્ટર છે. મારા નાનપણના સપનાઓનું મક્કા તેને જોયા પછી પહેલી નજરમાં તો મને કશો જ ભાસ ન થયો. માનો કે આ દુનિયા ક્યારેય મારી હતી જ નહી. હું દર્દની જકડમાં છુ. 



અને ફરી એક દિવસ એ અનુભવ થયો કે હું કોઈ એવી વસ્તુનો અંશ જ નથી જે નિશ્ચિત હોવાનો દાવો કરે. ના હોસ્પિટલ અને ના સ્ટેડિયમ. મારી અંદર જે બચ્યું છે તે વાસ્તવમાં દુનિયાની અસીમ શક્તિ અને બુદ્ધિનો પ્રભાવ હતો. મારા મને કહ્યું કે માત્ર અનિશ્ચિતતા જ નિશ્ચિત છે. આ અનુભવે મને સમર્પણ અને ભરોસા માટે તૈયાર કર્યો. 

હવે જે પણ પરિણામ આવે આ બીમારી જ્યાં પણ લઈ જાય આજથી આઠ મહિના પછી કે આજથી ચાર મહિના પછી કે બે વર્ષ પછી. ચિંતા દૂર થઈ અને પછી વિલિન થઈ ગઈ. મારા મનમાંથી જીવવા મરવાનો હિસાબ જ ખતમ થઈ ગયો. 



પહેલીવાર મને આઝાદી શબ્દનો અનુભવ થયો. સાચા અર્થમાં એક સિદ્ધીનો અનુભવ આ દુનિયાની નીતિ-રીતિમાં મારો વિશ્વાસ જ પૂર્ણ સત્ય બની ગયો. એ વિશ્વાસ મારી એક એક કોશિકામાં ઘુસી ગયો. સમય જ બતાવશે કે એ વિશ્વાસ ટકે છે કે નહી. હાલ તો હું આવું જ અનુભવી રહ્યો છું. 

આ સફરમાં સમગ્ર દુનિયાના લોકો જેને હું જાણું છુ તે અને નથી જાણતો તે પણ મારી તબિયત સારી થાય તે માટે પ્રાર્થના કરી રહ્યાં છે. મને લાગે છે કે તેમની પ્રાર્થના એક પુંજ બની ચુકી છે એક મોટી શક્તિ બની ચુકી છે. આ દુઆ તીવ્ર જીવનધારા બનીને મારી કરોડરજ્જૂમાં પ્રવેશ કરીને કપાળથી અંકુરિત થઈ રહી છે. 



આ પ્રાર્થના અંકુરિત થઈને ક્યારેક કળી ક્યારેક પત્તા ક્યારેક ડાળી બની જાય છે. હું ખુશ થઈને તેને જોવું છું. લોકોની સામૂહિક પ્રાર્થનાથી ઉગેલી દરેક ડાળી દરેક ફૂલમાં મને એક નવી દુનિયા દેખાય છે. અનુભવ થાય છે કે જરૂરી નથી કે મોજા પર કાગળની હોડીનું નિયંત્રણ હોય. જેવી રીતે તમે કુદરતના ખોળામાં ઝૂલી રહ્યાં છો.