એક સમય એવો આવ્યો હતો કે લાગતું હતું દરેક વ્યક્તિ ભાગી રહી છે. ક્યાંક મોટી-મોટી રેલીઓ, ક્યાંક મોટાં-મોટાં લગ્નો, ક્યાંક મોટી-મોટી ઇવેન્ટ, ક્યાંક બર્થડે પાર્ટીઓ અને ક્યાંક વેડિંગ એનિવર્સરી. એક સામાજિક વ્યક્તિને ચેન ન હતું. ચારે બાજુ ભાગદોડ હતી. ત્યારે પણ અડધાથી વધુ લોકો નારાજ રહેતા હતા કે તમે ફલાણાં ફંકશનમાં ન પહોંચ્યા. ચારેય બાજુ જમવાની બરબાદી અને નકામા ખર્ચા દેખાતા હતા. બસ માત્ર એક જ કામ ચારેય બાજુ સારું હતું કે લોકોને રોજગાર મળી રહ્યો હતો. ભલે તે ટેન્ટ, હોટલ, ઇવેન્ટ મેનેજમેન્ટ, ફૂલ કે મ્યુઝિક વાળા હોય. એવા લોકોને જોઇને વિશ્વાસ થતો હતો કે ઘણા બધા પરિવારોનું ભરણપોષણ થઇ રહ્યું છે. રોજગાર મળી રહ્યા છે. રેલીઓ માટે ઝંડા, બેનર અને બેક ડ્રોપ બનાવનારા લોકોને પણ રોજગાર મળતો હતો.
કોરોના મહામારીએ દુનિયાને જીવતા શીખવાડ્યું
સાદગી શું છે તેની સમજાવી વ્યાખ્યા
કોરોનાની શરૂઆત કરતાં અત્યારે જીંદગી બેટર છે
સાથે સાથે એટલો શોરબકોર થઇ રહ્યો હતો કે ન પૂછો ને વાત. ઘણા બધા લોકો પીસાઇ રહ્યા હતા. એવું કહેવાય છે ને કે અતિની ગતિ નહીં. જ્યારે કોઇ વાત અતિ થઇ જાય છે ત્યારે ઇશ્વર પોતાનું રૂપ બતાવે છે. આ વખતે તો પ્રકૃતિ અને ઇશ્વરે પોતાનુ બહુ વિકરાળ રૂપ બતાવ્યું. કોરોના જેવી મહામારીએ સમગ્ર વિશ્વને પોતાનાં પ્રકોપમાં લઇ લીધું. એકદમ લોકડાઉન થઇ ગયું. જિંદગી રોકાઇ ગઇ, દોડતા લોકો થંભી ગયા. કોઇ વ્યક્તિને આ બીમારીની સમજ ન હતી. ઘણા લોકોએ પોતાનાં સપનાં ગુમાવ્યાં તો ઘણાએ પોતાના સ્વજનો..
કોરોનાની શરૂઆત કરતાં અત્યારે જીંદગી બેટર છે
શરૂઆતમાં તો લોકો ખૂબ જ દુખી થયા, આશ્વર્યચક્તિ થયા, ક્યારેય ન જોયું હોય તે બધું જ જોયું. ધીમે ધીમે જિંદગી હવે પાટા પર આવી રહી છે. હા જિંદગી એવી નથી જ જેવી પહેલાં હતી, પરંતુ થોડા સમય પહેલા એટલે કે કોરોનાની શરૂઆત કરતાં અત્યારે થોડી બહેતર છે કેમ કે લોકો તેને સમજી રહ્યા છે.
ધીમે ધીમે ઓફિસો શરૂ થઇ રહી છે. સમય અનુસાર બધું જ બદલાઇ ગયું છે. મોટાભાગનાં ફંકશન વર્ચ્યુઅલ થઇ રહ્યાં છે. અંતિમ ક્રિયાઓ, લગ્નો, બેસણાં, સગાઇ, મોટાં ફંકશનો બધું જ વર્ચ્યુઅલ બની ચુક્યું છે. લગ્નનાં રીત રિવાજો પણ બદલાયાં છે. મોટાં મોટાં લગ્નો હવે ભૂતકાળ બની ચુક્યાં છે. મહેમાનો ઓછા થયા છે. સાદગીપૂર્ણ રીતે લગ્નો થઇ રહ્યાં છે.
આમંત્રણ પત્રિકાઓ પણ હવે વર્ચ્યુઅલ આવવા લાગી
આમંત્રણ પત્રિકાઓ પણ હવે વર્ચ્યુઅલ આવે છે. જે પોસ્ટમાં આવે છે તે પણ માસ્ક અને સેનેટાઇઝર સાથે આવે છે. દુલ્હો ઘોડી પર માસ્ક લગાવીને ચડે છે. બધા બારાતીઓ માસ્ક પહેરીને ફોટા પડાવે છે. વારંવાર સેનેટાઇઝરથી હાથ ધોવે છે. દુલ્હો- દુલહન માસ્ક પહેરીને ફોટા પડાવે છે.
કોરોનાની મહામારીમાં વડા પ્રધાને સોશિયલ ડિસ્ટન્સિંગનું મહત્ત્વ સમજાવ્યું. દો ગજ કી દૂરી, દવાઇ નહીં, તબ તક ઢીલાઇ નહીં જેવા નારા આપ્યા. મોદીએ મુસીબતના સમયને અવસરમાં બલ્યો અને સ્વદેશીના નારાને બુલંદ કર્યો. લોકલ ફોર વોકલનો નારો આપ્યો. આજે એન ૯૫ માસ્ક હોય કે અન્ય માસ્ક કે પછી સેનેટાઇઝર અને અન્ય પીપીઇ કિટ કે કોઇ ઉપકરણ, ભારત કોરોના કાળમાં સાદગીથી જ આત્મનિર્ભર બની રહ્યું છે. કોરોનામાં દેશવાસીઓએ લોકડાઉન જોયું તો કઠિન સમયમાં આપણે અનેક તબક્કામાં અનલોક પણ જોયું. આપણા વડા પ્રધાન અને ગૃહપ્રધાને જે રીતે કોરોનાને લઇને એક મોરચો લગાવ્યો તે જોતાં આપણે સમગ્ર દુનિયામાં ઉદાહરણ રૂપ બન્યા.
કોરોનાએ સાદગીનું સમજાવ્યું
સામાજિક જીવનમાં સાદગીનું બહુ મહત્ત્વ છે. આપણે ત્યાં દરેક પર્વ દિવાળી, ગુરુ પર્વ, નવરાત્રિ, દશેરા, છઠ પૂજા બધું જ સાદગીથી મનાવવામાં આવ્યું. કોરોનાથી બચવા માટે તે સમયની માંગ બની. ભારતમાં જેટલાં ભવ્ય લગ્નો હોય છે તે એક સામાજિક દૂષણ જ છે. વિદેશોમાં આવાં લગ્નો થતાં નથી. અમીર માણસોની ભવ્યતાનાં ચક્કરમાં સામાન્ય લોકો પીસાતા હતા. દેખાડા સંસ્કૃતિએ આજે દેશમાં એક મોટા વિવાહ ઉદ્યોગને જન્મ આપ્યો. ઇવેન્ટના નામ પર ફાર્મ હાઉસનાં બુકિંગ, સો સો ખાણીપીણીની વાનગીઓ, દુલ્હા-દુલહનનું ફોટો સેશન, આપણા સમાજે માન મર્યાદાનું ધ્યાન તો રાખવું જ જોઇએ. શીખ સમાજ અને કેટલાક જૈન પરિવારોએ સાદગીની બાબતમાં મુખ્ય ભૂમિકા ભજવી છે. દહેજ પ્રથા પણ કદાચ આ જ ભવ્યતાનું પરિણામ છે. કોરોનાએ લગ્નોમાં માણસોની લિમિટ નક્કી કરી દીધી છે. હવે સમય આવી ગયો છે કે આપણે પણ સાદગીના માર્ગ પર ચાલીને ભવ્યતા અને દેખાડાથી દૂર રહીને આપણી મર્યાદા નક્કી કરીએ. •